Żeby je znaleźć, jeździł w Tatry – na Łomnicę i Kasprowy Wierch. W ciche, mroźne noce wypatrywał ich gołym okiem. W 1956 r. był już pewien. Ziemia ma trzy naturalne satelity. Te dwa, które odkrył, nazwano na jego cześć księzycami Kordylewskiego.
Kiedy Marek był małym chłopcem, dziadziuś zatrzymywał globus na półkuli zachodniej i wskazywał wielki górski łańcuch, wieńczący krawędź Ameryki Północnej. Popatrz – mówił. To są nasze góry…
Początkowo planowano wyniesienie na orbitę ciężkiego, skomplikowanego automatycznego laboratorium naukowego, ale autor tego pomysłu – Siergiej Korolow – uzmysłowił sobie, że wysłanie prostego, małego satelity i tak będzie odebrane jako niezwykły sukces Związku Radzieckiego, który zawczasu ogłosił przeprowadzenie takiego eksperymentu w ramach Międzynarodowego Roku Geofizycznego. Dlatego wyniesienie skomplikowanego sputnika odłożył na później. Jego projekt zaaprobowano.
Chociaż pochodził z Poznania, całe dorosłe życie związał z Krakowem. Jego imię nosi tu ulica, o odkryciach napisano wiersz, hasło w encyklopedii przypomina, że odkrył gwiazdę, a na świecie pyłowe księżyce Ziemi nazwane są jego nazwiskiem. Miał wielu entuzjastów, ale i zapiekłych wrogów. Za swoją opiekunkę uważał świętą Ritę, patronkę rzeczy niemożliwych. Kazimierz Kordylewski, astronom, który swoje życie dzielił między niebo a ziemię
Odkrył, że Ziemia niejeden ma księżyc. Pierwszy dostrzegł gwiazdę T.Corvi – bo wypatrywał jej gołymi oczami. Studentów przyjmował w środku nocy. Robił psikusy komunistycznej władzy. O Kazimierzu Kordylewskim opowiada jego syn.
